Besloot ik mijn laatste blog (3 maanden geleden) met keuze voor de middenweg met kunst- en borstvoeding, geef ik hier nu (6 maanden post partum) nog volledig borstvoeding. Het was bijzonder interessant om jullie reacties en ervaringen te lezen ten aanzien van het wel of niet blijven geven van borstvoeding. In het bijzonder werd ik getriggerd door een tip eens te kijken naar Gwen Jorgensen, Olympisch kampioen Triathlon. Haar Insta account analyserend constateer ik dat ze 5 maanden post partum nog altijd borstvoeding geeft én een PR loopt op de 5.000m! Holy crap, het kan dus wél samen: én borstvoeding geven én fysiek presteren. Dit gaf mij de doorslag door te gaan met borstvoeding tot…we zien wel.

Gedurende de drie maanden die volgden merkte ik dat de trainingen iedere week beter voelden. De  reactiviteit nam toe, ik werd sneller, de krachttraining kostte minder energie én de zweem van vermoeidheid verdween stukje bij beetje.

De 15 kilometer bij de Zevenheuvelen en de Montferland waren degelijk tot goed met wel wat ongemakken die ik niet verwacht had. In trainingen was een pitstop onderweg inmiddels niet meer noodzakelijk. Een wedstrijd bleek andere koek. Vooral heuvelaf waren de krachten te groot om op te vangen. Daar maakte ik me dan weer zodanig druk om dat ik vergat hoe gemakkelijk het eigenlijk al liep zo 4-5 maanden na de bevalling. Door mijn ervaringen te  delen leerde  ik ook dat ik echt niet de enige ben met deze klachten en dat deze zelfs ook heel lang kunnen aanhouden. Bekkenbodem trainen, bekkenbodem trainen, bekkenbodem trainen!!!

Omdat we het jaar wilden afsluiten met een Internationale 10km in Frankrijk, planden we wat prikkels op de baan, zoals 8 x 600m en 10 x 200m. De laatste twee weken voor de wedstrijd draaide het verrassend goed en vol goede moed vertrokken we richting Houilles, nabij Parijs. Een warm ontvangst waarbij Laurenne bij zowel organisatie als atleten overal een glimlach op gezichten toverde wat dan  weer openingen geeft tot leuke gesprekken. Zo ook in de tent waar de topatleten zaten om zich voor te bereiden op de wedstrijd. Vlak voor het inlopen haal ik Laurenne op bij Wilfred en neem haar mee in de verwarmde tent. Ik geef haar borstvoeding wat tot enig gegniffel leidt bij de dames uit de Oekraïne. Al snel komt er echter een Française naast me zitten (Clemence Calvin, zilver EK marathon 2018) en zij deelt haar ervaringen met borstvoeding en de opbouw terug in de topatletiek. Rete interessant en super lief. Uiteindelijk finishte ik vlak achter haar en was ze verrast over mijn post partum debuut. Mooi hoe een kindje verbindend kan werken en opening geeft tot gesprekken.

Maar wat een wedstrijd was dat! Een bruut gewelddadige start ten eerste. Toegang tot de avondrace krijgen alle mannen die sub 39 min lopen en vrouwen sub 43 minuten. Maar liefst 155 man/vrouw finishte sub 34 minuten. Geen eenzame race dus en een start waarbij iedereen er knetterhard  vandoor gaat. Het geduw achter mij was dusdanig , dat ik uit automatisme achterover ging leunen. Dit moet een maf gezicht geweest zijn en zwaar irritant voor alle kerels om me heen J . In alle consternatie vergeten mijn Polar aan te zetten waardoor ik zo’n 150m miste wat de vertwijfeling onderweg deed vergroten. Het liep lekker,  gemakkelijk eigenlijk wel. Langzaam kwam er wat meer ruimte op het parcours waardoor de vele bochten beter aan te snijden waren. Ik passeerde het 5km  punt op 17 minuten en 5 seconden volgens de grote klok langs het parcours. Ik kon het haast niet geloven en sloeg aan het rekenen met mijn eigen tijdwaarneming die dus te laat was aan gezet. Mijn horloge hield de afgelegde afstand niet goed bij denk ik door de vele bochten. De kilometertijden deden een totaal andere tijd vermoeden.

 Bij het ingaan van de laatste ronde van de drie, was echter een vlug rekensommetje gemaakt, en leek het inderdaad te kloppen. Ik koerste op een lage 34’er! Holy moly! Blijven gaan, blijven gaan! Door de straten bulderde de Franse speaker dat Julien Wanders het Europees Record aan flarden liep. Wat inspirerend was dat!  Het bleef lekker lopen en pas de laatste kilometer toen ik wat gas wilde bij geven, werd het pittiger. Finish in 34.16 met beide handen in de lucht.

Wat een afsluiter van het jaar, nog geen 6 maanden na de bevalling. Ik voel me gezegend met een prachtige dochter en een gezond belastbaar lichaam.

1 Januari 2019, dan beginnen we écht met trainen zei Wilfred steeds. De trainingen zijn nu dus écht begonnen…

Proost, de beste wensen voor iedereen!