Nog zeven dagen, zeven dagen werken, zeven dagen nog met vraagstukken waar ik mijn hoofd over mag breken. Ik ga het vast nog heel hard missen, maar langzaamaan verlang ik naar die 16 weken verlof. Zeeën van tijd denk ik dan. Dat denk ik, maar tot op heden heeft niemand die gedachtegang bevestigd. Integendeel. Het vliegt voorbij. Leven naar het ritme van je kindje. Een intervaltraining, maar dan wat betreft voeden en slapen. En dat zo’n zeven keer per dag.  Ondertussen moet je zelf herstellen van waarschijnlijk de zwaarste marathonbeproeving in je leven, de bevalling zelf.

We gaan het zien. Geen idee van wat komen gaat. Het gevoel went. Het is de kunst jezelf over te leveren aan de grillen en nukken van je lichaam. Onzekerheid alom. Iedere dag opnieuw kijken hoe de vlag erbij hangt. Afhankelijk daarvan de avondetappes of looproutes inkorten, of gewoon simpelweg besluiten een dagje niet te sporten.

Inmiddels zijn we 34 weken verder.

De tijd vliegt dus toch… Ik heb de mooie nieuwe rondingen  van mijn lichaam leren accepteren en zelfs waarderen (wonderbaarlijk hoe het lichaam zich op natuurlijke wijze klaar maakt voor dit proces). Wrijvend over mijn buik ga ik de dag door. Tevens geleerd de slechte dagen te accepteren en het beste uit de mooie dagen te halen. Gaandeweg ben ik ook het proces gaan vertrouwen. Inspanning en zwangerschap lijken voor de buitenwereld moeilijk samen te  gaan. Er is ook weinig over bekend. Dank aan vooral de Belgische vrienden die me diverse wetenschappelijke onderzoeksresultaten toestuurden waaruit blijkt dat inspanning tot een bepaald hartslagniveau geen probleem is.  Wel altijd blijven luisteren naar je lichaam. Dat is en blijft de belangrijkste graadmeter.

Ik kijk uit naar de aanstaande vrijheid in tijd, maak stiekem wilde plannen voor het post partum tijdperk en ben razend benieuwd naar de kleine. Hope she is fine…that is all that counts!