Na een mooi proces richting het Europees Kampioenschap stonden alle wijzertjes op Fit! In Amsterdam kwam dit helaas fysiek en mentaal er niet uit. Ik moet bekennen dat ik een aantal dagen met een flinke kater rond gedoold heb. Ik kon er weinig positiefs van maken, was teleurgesteld, had niet genoten van de wedstrijd en nam alles in heroverweging.

Een eerste duidelijke stap was volledige looprust. Zes weken niet rennen, wel een beetje fietsen of zwemmen, als ik zin had. Na zes weken gaan alle pijntjes over werd mij gezegd. Ik deed mijn best het te geloven, maar wist uit eerdere ‘rustige’ perioden dat het weinig uithaalt. Afijn, zo langer door lopen was absoluut geen optie. Na 1 tot 2 jaar als een dame op leeftijd mijn bed uit strompelen, de trap vooral met behulp van de armen af te gaan en het laatste half jaar met verbeten hoofd door de prachtige heide rennen….nee, er is meer in het leven.

Na vijf weken reed ik weer PR’s in de Limburgse heuvels. De fitheid was dus nog goed in orde. Ik kreeg langzaam lol in het ‘in het wiel hangen’ van mannen die veelste hard trapten voor mij. Maar hardlopen…. de bossen, de heide, alleen jij en je voetstappen, je ademhaling en het gas geven met de mannen, ik mis het. Niks completer voor lichaam en geest dan hardlopen.
Na zes weken waren de eerste loop probeersels geen succes. Op de euforische verdoving na de eerste 6 x 2 minuten na, was het eigenlijk meteen weer dezelfde pijn in de enkel.
Het verschil was dat het ook nog pijn ging doen bij het wandelen en lang staan.

Er moest iets gebeuren. Ik was al bij sportartsen op bezoek geweest zomer 2015 en voorjaar 2016. Enkelinstabiliteit was geconstateerd waarop een programma met oefeningen volgde om alles rondom de enkel sterker te maken. Het verlichtte iets. Nadat het EK bereikt was niets meer…
In diverse groepen heb ik een oproepje gedaan voor een enkel ‘specialist’. Aangezien verschillende bronnen (dank Armand en Regi) uit kwamen in het AMC en enig zoekwerk in publicaties direct duidelijk maakten dat dr. Kerkhoffs dé man was waar ik moest zijn.

Gelukkig kon ik snel terecht waarvoor veel dank aan AMC. De arts had al snel de pijnlijke plek diep in de enkel te pakken. In combinatie met de CT was de diagnose snel helder: posterieur enkel impingement syndroom. Klinkt ingewikkeld. Er zit iets klem zullen we maar zeggen. In mijn geval is er sprake van een os trigonum, loszittende botfragmenten. En dat moet eruit. Zoiets kan ontstaan door overbelasting door microtraumata of secundair bij chronische enkelinstabiliteit. De overbelasting wordt vaak gezien bij sporters die herhaaldelijk plantairflexie maken, zoals balletdansers, voetballers en hardlopers. In het geval van een os trigonum is een operatie vaak noodzakelijk om tot een goed behandelresultaat te komen. Door de vaak uitgebreide differentiaal diagnostiek, in mijn geval tarsaal tunnel syndroom en lichte Haglundse deformiteit (weer iets geleerd), wordt de aandoening vaak gemist en laat diagnosestelling lang op zich wachten. Enig nadeel is dat als er lange tijd tussen ontstaan klachten zit en diagnosestelling, dat de kans op genezing kleiner is. Maar goed, ik ben nog jong,  én de arts was overtuigt dat dit de pijn veroorzaakt.

Dus, maandag operatie, 1 of 2 daagjes een ziekenhuis een keer vanuit een bed bekijken. Twee weken krukken en dan langzaam gaan belasten. Een nauwgezet opbouwprogramma gaat volgen waarmee ik na 3 maanden weer atleet waardig kan belasten. Woehoe! Dat zou fantastisch zijn! Lopen zonder continue pijn, ik teken ervoor. Pijntjes horen bij de sport, maar niet bij iedere pas, continue dag in dag uit.
Graag wil ik Wilfred, Armand, New Balance, STAE en mijn directe hardloopmaatjes (incl. de Illegalen) bedanken voor de mental support en inspiratie. Tevens een dankwoord aan Petra Groenenboom, Henri van Limpt die me fysiek op de been hebben gehouden afgelopen half jaar. Tot slot ben ik gezegend met de Alter-G van fysiotherapie Ruyssenaars van den Broek om de hoek. Dit gaat me zeker helpen in de opbouw.