Zaterdag 13.00 uur bus 1 van team The New Balance dutchies ploft op het strand, moe en voldaan maar toch vooral verward. Waar zijn de teamgenoten van bus 2 gebleven?

Vrijdag 17.30u, de laatste startgroep van de estafette, als allerlaatste de afdaling inzetten op Mount Hood. Wat een uitzicht. Besneeuwde bergtoppen, zonnetje en 25 teams vol energie om 200 miles af te leggen richting de kust. Na enkele teamplaatjes en een kop koffie in de berghut waar de opnames hebben plaats gevonden van The Shining (Here is Johnny…!!!), bijt Oscar de spits af. Inhouden, inhouden, inhouden is de opdracht bij de eerste drie etappes die zeer sterk dalen.

De kick van het estafette lopen, de omgeving en het enthousiasme om je heen maken het zo lastig om deze opdracht te volbrengen.
Per shift leggen we 6 etappes af met 5 lopers. Uiteindelijk loopt iedereen 3 tot 4 etappes. De sfeer zit er goed in. Bij de wisselpunten ontmoeten we teams die gelijk op gaan met ons. In het donker arriveren we bij het wisselpunt waar bus 2 het overneemt. Doordat etappes elkaar snel opvolgen, is het een strakke planning om weer tijdig bij het volgende wisselpunt klaar te staan. Helaas ontmoeten we de andere bus dan ook niet bij het wisselpunt. Na het overgeven van de armband volgt zo´n 3 uur rust. Die rust bestaat dan uit eten, drinken, opfrissen en navigeren naar het wisselpunt waar de dienst weer overgenomen wordt, en rusten. Voor het laatste blijft ongeveer 1 uur over. Als je geluk hebt…

Bij de wissel van shift na 2/3e van de wedstrijd belanden we om 4.30 uur in een enorme file. Een file die eens per 10min 100m vooruit kruipt. Op wildplassen staat diskwalificatie. Eén voor één strompelen we de bus uit en zoeken een plek in het donker in de bossen. Van schaamte is vanaf dit punt in de race nog weinig meer over. Opfrisbeurten kennen we niet meer na de eerste shiftwissel.Ondertussen proberen we contact te krijgen met de andere bus zodat zij tijdig gewaarschuwd worden voor de files. We hebben echter nul bereik in the middle of nowhere. In de smog bijtend zien we de lopers in de schemer voorbij komen. Tegen 06.00 uur beginnen we wat onrustig te worden. De file lost niet snel genoeg op om bijtijds bij het wisselpunt te geraken. Een half uur later loop ik drie kilometer vooruit in die miezermist.
Op het wisselpunt blijkt het een grote chaos van missing teamleden. Van de overkant van de weg aanschouw ik het. Het doet me denken aan beelden uit concentratiekampen. Mensen achter een hek, nummers en namen roepend in de hoop dat er iemand naar hen toekomt. Bizarre vertoning dit. Ik zie Johan niet en blijf me warm houden al hupsend en springend. 45 minuten na de door bus 1 berekende wisseltijd nog geen Johan. Wat nu? Wat is er gebeurd? De teams waarmee we gelijk op gingen zijn al lang voorbij. Na veel wikken en wegen besluiten we zonder armband de wedstrijd voort te zetten. Met een dubbel gevoel racen we door een prachtig landschap waar de mist langzaam weg trekt. De vermoeidheid slaat toe. Inmiddels hebben we allemaal buikklachten. De wildplas regel wordt in ruime mate overtreden. Maar de kick tijdens het lopen, de overweldigend enthousiaste lopers en vrijwilligers maken er één groot feest van en doet de pijn ondergeschikt maken. We naderen het laatste wisselpunt en zien hoopvol uit naar een weerzien met onze teamleden uit bus 2. Nog steeds radiostilte. Alternatieve scenario´s nemen we door. Wederom geen team genoten. We besluiten te wachten en contact te blijven zoeken. Zijn bezorgd. Na een uur wachten besluiten we richting finishgebied te vertrekken. Eric perst er nog vrolijk een etappe uit. Eenmaal iedereen aan boord valt de bus en masse in slaap muv de gelukkig nog opvallend frisse chauffeur.
Bij het finishgebied aangekomen houd ik het niet droog. Heb een enorme kater en vraag me af waarom dit mis heeft moeten gaan. Nog steeds vernemen we niets van de andere teamgenoten.
We besluiten een borrel te nemen en hopen ergens nog dat de andere bus net als ons besloten heeft toch de laatste shift te lopen. Dan zouden we alsnog de hele estafette afgerond hebben.
Vroeg in de middag wordt de radiostilte doorbroken en een uur later ontmoeten we elkaar op het strand.
Na veel evalueren en ervaringen van andere teams komt het erop neer dat:
– files en enige vertraging part of deze estafette zijn en je je hardlopers soms al liftend vooruit moet sturen naar het volgende wisselpunt;
– dit jaar uitzonderlijk lange files waren;
– je met een Europees abonnement via AT&T zeer slecht verbinding hebt en met Verizon wel;
– het toch uitlopen van een estafette, even disqualified, enorme voldoening geeft

De kater is inmiddels wat weggespoeld. Vragen blijven me wel boeien, maar de prachtige ervaring voert bij mij de boventoon. Wijze lessen voor een volgende keer dat wel.
New Balance, super dank voor verzorgen van onze fraaie teamoutfits. Veel complimenten gehad voor mijn Heidi Klum lijn! En als team waren we goed herkenbaar. De gelijk opgaande teams vroegen zich af waren we gebleven waren bij de finish.